Η ΝΕΡΑΪΔΑ Λ. Πορφύρα

Θυμάμ' ένα τραγούδι, καθώς πέφτει
το χιόνι κι η νυχτιά σιγά στη γης:
Ήτανε στο γιαλό μας μια νεράϊδα
και την αγάπησ' ένας ποιητής.

Χρόνια και χρόνια τού 'ταζε ολοένα
πως θάβγει να του δώσει ένα φιλί,
κι έβγαιν' απ' τον αφρό να του το δώσει
κι έσβην' αφρός, την ίδια τη στιγμή.

Όμως στο τέλος - λένε - τον λυπήθη
- κι αλλοίμονό του! - κάποιο δειλινό,
χύθηκε στο λαιμό του και τον πήρε
μ' ένα φιλί, τρελλό φιλί κι αργό.

Χύθηκε στο λαιμό του και τον πήρε
μ' ένα φιλί στη μαύρη σκοτεινιά.
Αχ! το πικρό τραγούδι, καθώς πέφτει
σιγά σιγά το χιόνι κι η νυχτιά...